'We hebben veel gepraat na het onverwachts overlijden van mijn vader.'

Lidy: ‘Ik ben eigenlijk nooit boos geweest op Albert. Ik voelde: Ik weet niet precies wat er allemaal met je is gebeurd, maar dit heb je zelf ook niet gewild. We hadden een mooi leven, alles ging goed. Met ons, met de kinderen, met de familie. Dat wist hij ook en toch voelde hij zich vaak niet gelukkig. Hij zei weleens: ‘Ik ben met van alles en nog wat bezig in mijn hoofd.’ Maar hij praatte er verder niet over. Er moet iets in zijn hoofd zijn geknapt waardoor hij deze beslissing heeft genomen.’

Vanuit het gevoel dingen oppakken

Judith: ‘Papa’s dood kwam onverwacht. In de week na zijn overlijden hebben we veel gepraat samen. Hoe kon dit nou gebeuren? Niks was taboe, alles mocht worden gezegd. Ik vond dat heel prettig. In de periode daarna gingen de gesprekken steeds vaker over alle mooie momenten met hem. Ik denk dat we allemaal voelden dat dat laatste stukje van zijn leven niet zijn hele verhaal mocht worden. Wat denk ik erg heeft geholpen, is dat we snel hebben geaccepteerd hoe het is. Het heeft geen zin om na te denken over antwoorden die je niet krijgt.’

Lidy: ‘Ik heb vanuit mijn gevoel dingen opgepakt. De dag na Alberts afscheidsdienst ben ik gewoon naar de winkel gegaan. Ik wilde niet dat mensen het moeilijk zouden vinden me te benaderen. Ik ben ook vrij snel weer aan het werk gegaan. Ritme en regelmaat, daar voelde ik me het prettigst bij. Daarnaast wilde ik Alberts bedrijf in caravan stallingen voortzetten. Toen we het in 1982 kochten, waren de brandnetels vergroeid tot in de dakgoot. Albert heeft het met vallen en opstaan opgebouwd, dat mocht niet verloren gaan. Ik heb bij alles veel steun gehad van de kinderen, vrienden en familie. In de beginperiode waren ze er iedere dag: ze kookten, sleepten de caravans mee naar buiten. Zonder hen was het allemaal veel moeilijker geweest.’

Ruimte geven

Judith: ‘Ik ben vlak na papa’s overlijden zeven maanden naar Suriname gegaan voor mijn afstuderen. Dat was al gepland. Papa heeft daar zijn diensttijd doorgebracht en hield ontzettend veel van dat land. Het was belangrijk voor me om toch te gaan en mama heeft me daarin ondersteund. Ze is me zelfs na een paar maanden komen opzoeken, samen met andere familieleden. Mama heeft ons altijd, ook na papa’s dood, de vrijheid gegeven onze eigen weg in te slaan. Die ruimte is voor mij heel belangrijk geweest.’

Lidy: ‘Ik voelde heel sterk: jullie moeten doorgaan met elkaar. Mijn jongste zoon heeft Albert gevonden. Hij zei op een gegeven moment tegen me: ‘Ik ga naar Enschede, ik wil helemaal opnieuw beginnen.’ Hij heeft het daar reuze naar zijn zin en zegt regelmatig: ‘Als papa was blijven leven, dan was dat niet in me opgekomen.’ Zonder Alberts overlijden waren dingen anders gelopen. Ik heb een hele lieve nieuwe vriend, Judith heeft haar eigen bedrijf binnen de rouwverwerking. Natuurlijk hadden we hem er niet voor willen inleveren, maar door zijn dood zijn er ook mooie nieuwe dingen ontstaan.’

Super woman

Judith: ‘Ik wilde mijn moeder bedanken voor alles wat ze na papa’s dood voor ons heeft gedaan. Er kwam ontzettend veel op haar af en toch is ze er altijd voor ons geweest. Mijn moeder kan goed loslaten, de boel de boel laten. Daardoor kan ze denk ik zoveel verschillende dingen aan. Ik denk niet dat ik haar ooit gestrest heb gezien. Mijn moeder is super woman, ik ben heel trots op haar.’