'Afscheidsstoet met wel 100 motoren.'

‘Zijn kinderen waren het allerbelangrijkste voor mijn vader,’ vertelt Marvin. ‘Hij liet dat aan alles merken, greep ieder moment aan om bij ons te zijn. Was hij bijvoorbeeld een dag weggeweest met de motor − zijn grote passie − dan reed hij daarna altijd even langs onze woningen om te kijken of er licht brandde. De ene keer stopte hij voor een bakkie, de andere keer reed hij gewoon door. Voor z’n gevoel had hij dan toch even gedag gezegd.’

Opscheppen en een plekkie zoeken

‘Mijn vader was dol op drukte, op mensen om hem heen. Als wij vroeger een verjaardag hadden, werd er gezegd: ‘Pak een bord, schep op en zoek een plekkie!’ De kleintjes zaten vaak op de trap naar boven, de volwassenen stonden in de woonkamer, de keuken, overal. Mijn vader genoot daarvan. Of dat te maken heeft met zijn Molukse afkomst weet ik niet maar samenzijn, harmonie en respect voor elkaar hebben altijd een belangrijke rol gespeeld binnen onze familie. Dat dat zo terug te zien was op zijn uitvaart, vind ik heel bijzonder. Omdat er niet genoeg ruimte was in de zaal, moest een deel van de genodigden meekijken via een scherm in de koffieruimte. Dat er zoveel mensen speciaal voor mijn vader waren gekomen, raakte me heel erg.’

Stoet van wel 100 motoren bij de uitvaart

‘Toen mijn vader ziek werd, wilde hij ons met zo min mogelijk sores opzadelen. Hij schreef op welke muziek er gespeeld moest worden tijdens de dienst, welke kleur de kist moest hebben en waar hij begraven wilde worden. Wat hij heel graag wilde, was met de motor naar zijn laatste rustplaats gebracht worden. Ik wilde die wens graag in vervulling laten gaan: Op de dag van de uitvaart reed ik op zijn motor met hem op de aanhangwagen erachter, achter ons reed een stoet van wel honderd motoren. Om voor het allerlaatst gedag te zeggen, zijn we langs al onze woningen gereden, net zoals hij dat altijd deed bij ons. Het was de meest bijzondere rit van mijn leven. Ik voelde me trots en dankbaar dit voor hem te mogen doen.’

Tot de laatste zandkorrel

‘We hebben de kist van mijn vader zelf op onze schouders gedragen en met een touw in zijn graf laten zakken. Iedereen die wilde, heeft een schep gepakt en zo hebben we samen zijn graf dichtgemaakt, tot de laatste zandkorrel. De bloemen hebben we erbovenop gelegd. Mijn vader zei altijd: ‘Met één roos kunnen je alles zeggen wat je wilt.’ Als hij op bezoek ging bij mensen die hij lief had, nam hij standaard één roos mee. We hebben mensen daarom gevraagd hetzelfde voor hem te doen tijdens zijn uitvaart. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe die stapel maar bleef groeien en groeien. Ik wist natuurlijk al wat voor een goed mens mijn vader was, maar door alle liefde die ik voelde tijdens zijn begrafenis, kwam de omvang daarvan voor het eerst écht bij me binnen.’

Waar is opa?

‘Als ik samen met mijn gezin aan het wandelen ben, zeg ik regelmatig tegen mijn zoontje: ‘Waar is opa?’ Hij wijst dan naar de lucht. Mijn vader had een overvloed aan liefde te geven. Het besef dat mijn zoontje en neefje dat moeten missen in hun leven doet pijn. Alle liefde, respect en loyaliteit die ik van mijn vader heb meegekregen probeer ik door te geven aan mijn eigen gezinnetje. Ik heb vaak het gevoel het minder goed te doen dan hij maar hij gaf ook zo ontzettend veel. Kan ik de helft daarvan doorgeven, heb ik het nog steeds heel goed gedaan.’