Erfstukken
Erfstukken zijn cadeautjes, kleine geheugensteuntjes die je laten weten wie je bent en waar je vandaan komt. In onze verhalenbundel lees je hoe anderen herinneringen aan een dierbare levend houden.
De Chaneltas van oma
Jane is nog altijd het poppedeintje van haar oma. Vanaf de geboorte was Helena betrokken bij de opvoeding en daarom voelt Jane zo eigen. Geven bij leven vond Helena veel leuker en de tas gebruikte ze toch niet meer. Zo kan Jane haar oma herinneren, iedere keer als ze de tas ziet en draagt.
Helena van der Wal (78): ‘Zij en ik, wij zijn zo goed met elkaar. We hebben een bijzondere band. Het is alsof ze niet alleen mijn kleindochter is, maar óók een beetje mijn kind. Zo voelt het. Jane (26) is gewoon mijn meissie, mijn poppedeintje.
Thuis bij elkaar
Ik heb haar vanaf haar geboorte intensief meegemaakt. Mijn dochter en schoonzoon hadden een eigen zaak en werkten hard, ook in de weekenden. We woonden vlakbij elkaar. Elke middag ging ik naar ze toe. En dan deed ik na het eten Jane in bad en bracht haar naar bed. Ik had zelf ook een box, een bedje en een kinderstoel. Ze was net zo thuis bij mij als bij haar ouders.
De ‘Klassieker 2.55’ van Chanel
Die tas die ik haar heb gegeven? Ach, hij stond daar maar, ik gebruikte ’m nooit meer. Vroeger wel natuurlijk. Uiteraard niet als ik naar de supermarkt ging, maar wel voor een avondje uit. Het is de ‘Klassieker’ van Chanel. Ook wel de 2.55 genaamd omdat-ie in februari 1955 werd ontworpen door Coco Chanel zelf. Máxima heeft ’m ook, in allerlei verschillende kleuren. Ik dacht: ik geef ’m aan Jane. ‘Hier kind, je erfenis’, zei ik voor de grap. Het is toch veel leuker om iets te geven bij leven? Een diepere bedoeling had ik er niet mee, maar als ik er niet meer ben, kijkt zij naar die tas en herinnert zich hopelijk onze band. Er hoorde ook een portemonnee bij, die heb ik haar later gegeven, als kerstcadeau. Ik kreeg de tas van mijn toenmalige vriend, ik weet niet meer precies wanneer, ergens eind jaren tachtig. Hij was na mijn scheiding mijn tweede grote liefde.
Schrijf een codicil
Dat ene mooie servies van oma, het horloge dat je aan je zoon wil geven of een bijzonder ring die van moeder op dochter doorgegeven wordt. Spullen met een herinnering hoef je niet per se in een testament te vermelden, dit kan ook met een codicil: een handgeschreven document dat je zelf bewaart.
Voor altijd mijn poppedeintje
Jane logeerde heel vaak in de weekenden bij mij. Ze was drie en als ik aan haar vroeg: waar zullen we heengaan, zei ze altijd: ‘Hema, oma.’ Gingen we daar koffiedrinken, zij kreeg altijd een Fristi en een kaasbroodje. Standaard. Later zijn mijn dochter en haar man met de kinderen naar Almere verhuisd en ben ik daar ook naartoe gegaan. Weg uit mijn vertrouwde Amsterdam-Noord. Dat was best een dingetje, mijn hele leven was daar. Maar ik ging mee om te helpen met de kinderen. Toen Jane ouder was, gingen we vaak samen winkelen, we bleven uren weg. ‘Oma, jij hebt zo veel geduld’, zei ze altijd. Ik wens haar toe dat ze zo happy blijft als ze nu is. Ze heeft het goed voor elkaar, een leuke man, een goede baan, en natuurlijk heeft ze nu die kleine. Haar zoontje is bijna twee. Och, dat is toch zo’n lekker mannetje. Nu hij er is zie ik haar niet meer zo vaak als daarvoor. Maar dat geeft niks. Jane is en blijft mijn poppedeintje.’
Herinneringen doorgeven
Mooie herinneringen geven je de kracht om door te gaan. Met een erfstuk houd je de herinnering levend. Ze dienen als kleine geheugensteuntjes die je laten weten wie je bent en waar je vandaan komt. In onze bundel lees je verhalen over doorgaan na verlies en hoe anderen herinneringen doorgeven.