Verhalenbundel
Hoe je de draad van het leven weer oppakt, is voor iedereen anders. Download onze bundel met verhalen en lees hoe anderen de draad van het leven weer oppakken.
Filmmaker over het verlies van vader: 'Rouwen is een andere manier van ontmoeten in plaats van afscheid nemen.'
Regisseur en scenarioschrijfster Mirella Muroni was 44 toen haar vader plotseling overleed aan een hersenbloeding. Anderhalf jaar later stierf ook haar moeder na een periode van mantelzorg en begon het rouwen pas echt. Ze kwam erachter dat haar visie op de dood anders was dan die van anderen. ‘Ik dacht: ze zien hun kleindochter niet opgroeien, ze weten niet hoe het mij zal vergaan, dat kan toch niet?
Uiteindelijk concludeerde ik dat het leven goed voor ons zorgt en dat de dood dat dan ook zal doen. Want wie weet wat er écht na de dood gebeurt? Misschien krijgen ze een inkijkje in mijn toekomst voordat ze echt gaan en is er een moment om afscheid te nemen ná de dood. Zo zie ik dat.’ Met een filmgedicht geeft ze vorm aan deze visie en aan het idee dat rouwen een andere manier is van ontmoeten in plaats van afscheid nemen.
De verhalen van mijn ouders
Ik heb twee broers en met z’n vijven waren we een echt gezin. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat het gezellig was, zij was van de servetten en de kaarsjes. Sfeer en eten was belangrijk. Het was traditie dat onze ouders aan de eettafel verhalen vertelden uit hun jeugd. Mijn vader is als gastarbeider naar Nederland gekomen uit Sardinië en mijn moeder komt uit Curaçao. Ze hebben grote gebeurtenissen zoals de Tweede Wereldoorlog op een heel andere manier meegemaakt. Daarom waren die verhalen ook zo bijzonder. Vaak in het weekend maar soms ook doordeweeks bleven we nog even zitten en vroegen we: ‘vertel nog eens een verhaal’. Die verhalen gaven een kijkje in hun leven voordat ze ons hadden. Als kind dacht ik ‘wat gek en grappig’, maar toen ik ouder werd, realiseerde ik me ‘wat een bijzondere mensen’.Online wensenboek
Ken je ons online wensenboekje al? Je kunt eenvoudig aangeven hoe jouw afscheid eruit moet komen te zien. Je nabestaanden zien dan in een oogopslag welke zaken er moeten worden geregeld.Een andere manier van samenzijn
Ik heb rouw niet als iets negatiefs ervaren. Het is natuurlijk pijnlijk en het gaat diep, maar ik vind het heel normaal dat we afscheid nemen in het leven. Ik accepteer dat, ook al vind ik het moeilijk. Mensen voelen grote verontwaardiging na een plotseling overlijden, omdat ze geen afscheid hebben kunnen nemen. Maar stel je nou voor dat dat niet zo is, dat er na de dood ook nog een moment is om afscheid te nemen? Dat is hoe ik het zie. En dat is natuurlijk niet per se waar want de dood is een mysterie, niemand weet hoe het echt zit. Ik heb de fase na het verlies van mijn ouders zo goed als ik kon ingekleurd, omdat het voelde alsof ik nog samen met hen was. De rouw bracht me dichter bij hen, ook al waren ze niet meer om me heen. Zo was ik tijdens het maken van de film weer even samen met mijn vader.Een filmgedicht
Als mijn vader zich meer had kunnen ontwikkelen, had hij ook een creatief beroep gehad. Hij hield van opera en ik heb veel Italiaanse films met hem gekeken toen ik jong was. De Italiaanse cinema kent een hele intuïtieve en uitbundige manier van film maken. Na mijn tijd op de filmacademie was ik zoekende naar een methode die bij mij past. Ik ben iemand die intuïtief en poëtisch werkt en daar is binnen de strakke (klassiek dramatische) structuur minder ruimte voor. Uiteindelijk kwam ik uit bij een vorm die ik een filmgedicht noem. Die stijl zie je ook terug in de korte film ‘Ik Ben’. Hierin komen de intuïtieve en abstracte elementen zoals ik bijvoorbeeld zag in de Italiaanse films die ik met mijn vader keek. Dat was zo’n moment waarop ik hem weer even ontmoette.
Een verjaardag en een begrafenis
Een gewoon leven bestaat niet, elk leven is bijzonder. Krijg het maar eens voor elkaar om wat een gewoon leven wordt genoemd van begin tot einde te leven. Dat is een hele prestatie. Die bewondering voor mijn ouders hielp mij bij het oppakken van de draad van het leven. Net als het feit dat in de week dat mijn vader stierf mijn dochter jarig was. Terwijl we de slingers ophingen, regelde ik ook de begrafenis. In die momenten voelde ik heel sterk dat we terwijl we verdriet hebben, doorgaan.’Download de verhalenbundel
Hoe je de draad van het leven weer oppakt, is voor iedereen anders. De één vindt troost in een mooi gedenkteken en praat daarover. De ander houdt herinneringen in stilte levend met een bijzonder erfstuk. Mensen herinneren en rouwen anders, op hun eigen manier. Download onze bundel met verhalen en lees hoe anderen de draad van het leven weer oppakken.