‘Ik moet nog leren om trots te zijn op mezelf. Door deze muziek lukt dat beter.’

Esther: ‘Ik was begin twintig toen papa ziek werd. Ik wilde eigenlijk een tijdje naar het buitenland, maar door zijn ziekte heb ik besloten om langer thuis te blijven wonen. Het was een verdrietige en onwerkelijke periode en ik had veel behoefte aan ‘normale’ dingen – wij allemaal. Zo is papa mij gaan leren koken. Het eerste gerecht wat we samen hebben gemaakt, is pastasaus met gehakt. Daarna volgden andere Italiaanse gerechten en dingen als chili con carne. Ik genoot van die momenten samen, het voelde even zo gewoon.’

Denken aan die moeilijke tijd

Esther: ‘Na papa’s dood hebben mama en ik de kooktraditie voortgezet, maar dan met muziek erbij. Ik heb een speciale kook-playlist gemaakt met nummers die we allebei leuk, mooi of bijzonder vinden. Eén van die nummers is Zeg Me Dat Het Niet Zo Is van Frank Boeijen. Het gaat over een dierbare die gaat overlijden en over hoe graag je zou willen dat dat niet zo is. Als dat lied voorbijkomt, denken we aan papa en aan die moeilijke tijd. We moeten dan bijna altijd huilen.’

 

Altijd gezellig met elkaar

Aartje: ‘Wat ik heel bijzonder vind, is dat we na zo’n verdrietig moment ook weer door kunnen. We huilen even, maar lachen daarna ook weer. Bijvoorbeeld om de veel te witte tanden van Julio Iglesias.’ Esther: ‘Zijn liedje Por Un Poco De Tu Amor is echt onze guilty pleasure. We zingen het luidkeels mee in het Spaans en staan er regelmatig op te dansen in de keuken. Ik weet niet precies waarom, maar we worden er gewoon heel vrolijk van. Als ik alleen ben - ik woon inmiddels op mezelf - ga ik het verdriet om papa weleens uit de weg. Ik ben bang dat het anders zo blijft hangen, dat ik me de hele dag rot voel. Als ik met m’n moeder en zussen ben, heb ik dat minder. We hebben het eigenlijk altijd gezellig met elkaar, ook als we verdrietig zijn. Ik put daar veel kracht uit.’

Een ander mens op vakantie

Aartje: ‘Grappig genoeg hield Jos helemaal niet zo van muziek. Hij hield van rust, van de stilte. Waar hij wél gek op was, was de muziek van de Griek Mikis Theodorakis. Jos hield ontzettend van Griekenland en we zijn er meerdere keren met het hele gezin geweest.’ Esther: ‘Ik denk dat papa weleens moeite had met het Nederlandse ritme. Dat gestructureerde, dat in het donker naar je werk gaan en in het donker weer thuiskomen.’ Aartje: ‘Hij was een totaal ander mens op vakantie, zoveel meer ontspannen. Hij deed niks liever dan ergens op een terrasje in de zon zitten en mensenkijken. En dan het liefst steeds naar hetzelfde terrasje. ‘Kijk,’ zei hij dan, ‘daar heb je dat mannetje weer met die boodschappentas. Die was er gisteren ook.’ Hij kreeg daar geen genoeg van. Als ik luister naar de muziek van Mikis Theodorakis, dan denk ik aan al die momenten samen in Griekenland én aan de Jos die hij daar was.’

Leren om trots te zijn 

Esther: ‘De afgelopen jaren zijn moeilijk geweest. Het verlies van papa, maar ook de periode ervoor. Ik ben een tijdje depressief geweest en heb echt moeten zoeken naar mijn plekje, naar mijn weg. Inmiddels gaat het goed met me en heb ik mijn leven op orde. Het liedje I am Woman van Helen Reddy beschrijft die periode voor mij. Ze zingt dat ze sterk en slim is, juist door de pijn die ze heeft meegemaakt. Ik denk dat ik ook sterker ben geworden door alles wat er is gebeurd, maar ik moet nog een beetje leren om daar trots op te zijn. Door dat nummer lukt dat beter.’