'Mijn man is dood. Maar hoe wil ik nu eigenlijk leven?'
Door de dood van haar man, beseft Carla (54) dat haar leven niet langer bij haar past. Ze komt in aanraking met vilten en opent haar eigen atelier, in de oude studio van haar man. Als haar bedrijf voldoende is gegroeid, zegt ze haar vaste baan in het onderwijs op. ‘Toen Kay overleed, heb ik heel bewust tegen mezelf gezegd: ‘Kay is dood en ik leef. Wil ik doorgaan op een pad dat niet meer bij me past, of wil ik kiezen voor mezelf, voor mijn echte passie?’’
Gitaarpedalen poetsen
‘Kay werkte net als ik in het onderwijs, maar zijn grote hobby was het verzamelen van oude, vintage spullen. Vaak reed hij op zondagochtend naar rommelmarkten in België om geluidsapparatuur, oude versterkers en muziekinstrumenten op de kop te tikken. Zijn vondsten repareerde hij vervolgens in de opnamestudio in onze tuin. Na Kays dood moest ik door met leven: dat was verdrietig en onwennig. Ik besloot te beginnen met de verkoop van zijn spullen, want dat voelde ‘behapbaar’. En dus draaide ik dopjes aan echo’s, poetste ik gitaarpedaaltjes en verplaatste ik orgels. Het klinkt misschien raar, maar het was een mooie, bijzondere tijd. Doordat ik Kays hobby beter begon te begrijpen, leerde ik een nieuwe kant van hem kennen en voelde hij heel dichtbij.’
Bloed, snot en tranen
‘In diezelfde periode ging ik met mijn twee schoonzussen een dag naar Den Bosch, waar we belandden in een viltwinkel. Vilt is zacht en puur en heeft een warme, troostende uitstraling: het materiaal raakte me. Ik schreef me in voor een viltworkshop en kon daar vanaf het begin veel van mezelf in kwijt. Vilt wordt gemaakt door lontwol op noppenfolie te leggen, daar warm water en zeep op te gieten, en vervolgens héél hard te wrijven. Het is een zwaar, fysiek proces waar ik zo vlak na Kays dood veel bloed, snot en tranen in kwijt kon. Na een tijdje begon ik zelf cursussen te geven: thuis, op kinderfeestjes, bij het creativiteitscentrum in het dorp. Daarnaast was ik begonnen Kays verzamelde spullen te verkopen: sommige orgels gingen voor duizenden euro’s over de toonbank. Toen zijn studio na zo’n drie jaar leeg was, besloot ik het verdiende geld te investeren in een verbouwing: zijn studio werd mijn viltatelier. Hoe mooi kan het zijn?’
Ik leef, ik lééf
‘Voor Kays dood overkwamen de dingen me. Ik had mijn huishouden en mijn werk, en leefde mijn leven. Toen hij overleed, heb ik heel bewust tegen mezelf gezegd: ‘Kay is dood en ik leef, ik lééf.’ Maar hoe wilde ik eigenlijk leven? Op de automatische piloot, of vol overtuiging? Wilde ik doorgaan in het onderwijs, een pad dat niet meer echt bij me paste, of wilde ik gaan voor mijn ware passie, het vilten? Die bewustwording heeft me geholpen mijn leven op mijn manier vorm te geven. Ik geef workshops in mijn eigen atelier, ontwerp urnen en kistkleden voor crematoria en laat mensen met een stoornis binnen het autistische spectrum genieten van een zinvolle dagbesteding. Dit voelt echt als mijn bestemming.’
Een eerste stap naar een rijker leven
‘Het vilten heeft allerlei deuren voor me geopend. Het was een eerste stap naar een rijker, meer betekenisvol leven. Zo trek ik bijvoorbeeld hele andere mensen aan dan vroeger. Creatieve mensen, mensen die net als ik kinderen binnen het autistische spectrum hebben, mensen die hun partner hebben verloren. Kay zei altijd: ‘Het gaat zoals het gaat.’ Hij accepteerde die oncontroleerbaarheid van het leven, ook toen hij ziek was. Ik kon dat niet bevatten, want hoe kon hij nu vrede hebben met de dood, met iets wat zo oneerlijk was? Maar juist door zijn overlijden, weet ik dat hij gelijk had. Sinds ik opensta voor wat er op mijn pad komt, zijn de dingen op hun plek gevallen.’
Hoe pak jij de draad van het leven op?
Het leven is als een reis: mooi, uitdagend en soms complex. Je leven kan totaal anders zijn na het verlies van een dierbare. Waar je uitkomt heb je niet altijd in de hand. Hoe ziet jouw reis eruit? Lees in de verhalenbundel hoe anderen doorleven na een verlies.