‘Reiniers leven was thuis, bij ons. Precies zo was zijn afscheid.’

Marly: ‘Op zondag zat papa altijd om half zeven al beneden. Om half negen werden wij uit bed getrommeld: ‘Opstaan, anders krijgen jullie geen omelet!’ Daar zaten we dan, met z’n allen in de keuken terwijl papa stond te kokkerellen met z’n eieren. Want als hij kookte, dan altijd met eieren. Omelet en pannenkoeken, daar was hij goed in, beter dan mama. Papa hield heel veel van ons en wilde ons altijd om zich heen hebben. Ik mis hem heel erg.’

Een doffe knal

Birgit: ‘Op een zaterdag in juni heb ik Reinier opgehaald van het werk. Reinier is bij thuiskomst meteen onder de douche gesprongen en ik ben de tuin ingegaan om een foto van een pioenroos naar mijn broer te sturen. Op een gegeven moment hoorde ik een gil, gevolgd door een doffe knal. Ik ben toen naar boven gerend en zag Reinier op de badkamervloer liggen. Marly, die achter me aan was gerend, heb ik meteen de overburen laten halen. Terwijl zij Reinier reanimeerden, belde ik 112. Binnen vijf minuten stond de straat vol met auto’s, ambulances en mensen. Wat er precies is gebeurd, is nooit achterhaald, maar de artsen gaan uit van een infectie aan zijn hartspier of hartzakje. Reinier is een week later in het ziekenhuis overleden. Hij was 46 jaar oud.’

Terug naar huis

Birgit: ‘Reinier was een echte familieman. Zijn leven speelde zich thuis af, bij ons. Na zijn dood wilden we dat gevoel nog één keer voor hem creëren. Los van de daadwerkelijke crematie, hebben we alle onderdelen van het afscheid thuis georganiseerd. We hebben Reinier bijvoorbeeld opgebaard in onze garage. Zodra Liam en Marly ’s ochtends wakker werden, ging de garagedeur open en deden ze de lichten en de kaarsen aan. Het was heel prettig om op die manier altijd naar hem toe te kunnen. Op de dag van de crematie hebben we met z’n drieën de kist gesloten en is Reinier door z’n beste vrienden naar de auto gedragen. Toen we bij het crematorium aankwamen, stonden er twee grote kranen bij de ingang. Met de twee gieken tegen elkaar aan, in een hartvorm. Reinier heeft 25 jaar lang met hart en ziel als kraanmachinist gewerkt dus toen ik dit eerbetoon van zijn werkgever zag, brak ik. Het was een geweldig mooi gebaar.’

Papa Beer

Marly: ‘Ik heb gespeecht tijdens papa’s afscheid omdat ik wilde dat iedereen wist wat voor een geweldige vader hij was. Papa was een knuffelbeer. Als hij ons ’s avonds naar bed bracht, kregen we altijd een knuffel. Op mijn kamer hangt een muziekdoos van vroeger. Papa zei altijd ‘welterusten mijn kleine prinsesje’ en speelde dan dat muziekje af. Ik vergeet dat echt nooit meer. Papa deed altijd alles voor ons, voor mij. Toen hij op de IC lag, vond ik het heel erg dat ik niks voor hém kon doen. Ik heb toen in het ziekenhuiswinkeltje een beer voor hem gekocht. Omdat hij zo lijkt op mijn Papa Beer, de beer die ik van papa heb gekregen vlak na mijn geboorte. De beer heeft de hele week bij papa’s kist gestaan en staat nu in de keuken, naast papa’s foto.’

Dankjewel, Reinier

Birgit: ‘Reinier heeft ons ontzettend goed achtergelaten. Toen hij nog leefde, hebben we regelmatig gepraat over een eventueel afscheid. Nooit gepland, die gesprekken ontstonden gewoon. Hoorde Reinier een mooi liedje op de radio, zei hij bijvoorbeeld: ‘Dat mag wel gespeeld worden tijdens mijn uitvaart.’ En toen de buurman overleed en werd opgebaard in de garage, gaf Reinier aan dat ook wel te willen. Ook in financieel opzicht heeft hij alles perfect voor ons geregeld. We hebben altijd veel gespaard. Ik kan daardoor volgend jaar iets minder gaan werken en er meer zijn voor de kinderen. Dankzij Reinier gaan wij het redden met z’n drietjes.’