'Tattoo als herinnering aan mijn beste vriend.'

Edgar: ‘Martijns doel was om alle 4000+ toppen in de Alpen te beklimmen, dat zijn er 82. Samen hebben we er zo’n 20 beklommen en de Grandes Jorasses zou zijn laatste top zijn geweest. Helaas heeft hij deze droom niet af kunnen maken. Hij zou dan de eerste Nederlander zijn geweest met deze prestatie op zijn naam.’

Klimpartners en vrienden

‘Ik leerde Martijn 15 jaar geleden kennen, bij toeval. Via via had hij mijn naam gehoord en mij benaderd. Tijdens onze eerste kennismaking was er meteen een klik, toen hij binnenkwam wist ik dat het goed zat. Hij vertelde over zijn ambitieuze plan om ooit alle 4000+ toppen in de Alpen te beklimmen, zelf had ik daar eigenlijk nooit over nagedacht.

In de eerste jaren klom ik meer steady dan hij, dat zat ook wel een beetje in het leeftijdsverschil. Ik was 10 jaar ouder en voelde me zelfverzekerder, hij was toen net 18. Maar naarmate de jaren verstreken draaiden deze rollen om. Martijn had zijn hele leven ingericht op het klimmen om zo zijn uiteindelijke doel te kunnen halen. Drie keer per jaar klommen we samen twee weken lang en beleefden we de mooiste avonturen. In de zomer beklommen we zijn geliefde vierduizenders en in de winter bevroren watervallen. De dingen die we samen deelden bestonden uit veel meer dan alleen klimmen. Het werd een hechte vriendschap, een vriendschap voor het leven.

Ongeluk tijdens beklimming

Tot die ene bewuste dag aanbrak vorig jaar. Op maandagavond 20 juli had ik hem nog gesproken aan de telefoon. Hij zou samen met Ueli Steck - een van zijn grote voorbeelden - de Grandes Jorasses beklimmen. De complete Rochefortgraat zouden ze overschrijden tot aan de top van de Jorasses. Martijn zijn droom zou nu uitkomen, dit was voor hem de tocht der tochten. Woensdagochtend kregen we het slechte nieuws te horen. Ik geloofde het niet, of wilde het niet geloven, tot ik het officiële bericht van de NKBV (Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging) hoorde en wist dat het serieus was. De grond wordt onder je voeten weggeslagen. Dit had ik nooit zien aankomen, al helemaal niet als je zoveel geklommen hebt als Martijn. Hij klom altijd safe, zo stond hij ook bekend in de klimwereld. Zijn beslissingen waren altijd de juiste beslissingen.

Helaas weten we niet precies wat er daar op de berg gebeurd is, hij was op dat moment alleen. Ueli had een andere route gekozen en ze zouden elkaar in het bivakhutje bij de Jorasses weer treffen.  Waarschijnlijk is Martijn uitgegleden, of heeft hij zich in een onbewaakt moment verstapt en is hij na een val van ongeveer 150 meter in een gletsjerspleet terecht gekomen. Domme pech, het had iedereen kunnen overkomen.

Hij was één van mijn beste vrienden, nog steeds eigenlijk… Met name de passie die hij voor het klimmen had, de heerlijke kinderlijke humor die we deelden, de onvoorwaardelijke liefde voor de bergen en de natuur en de bereidheid om verschrikkelijk af te zien om die top te pakken of die ene route te scoren. Het alpinisme stroomde door zijn aderen, het zat echt in zijn DNA. Iets wat we samen deelden, en onze vriendschap zo bijzonder maakte.

Permanente herinnering

Ik wist vrijwel meteen dat ik een tattoo wilde laten zetten ter nagedachtenis aan Martijn. Toch zat er nog enige twijfel, ik werk bij de overheid en wist dus niet zeker of ik het wel moest doen. Maar ik dacht terug aan wat Martijn altijd zei: “Doe wat je wil Ed, chase your dreams want het kan zomaar over zijn”. En zo geschiedde, ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik heb een foto van de Rochefortgraat en de Grandes Jorasses van zijn computer gehaald en op A3 formaat laten afdrukken.

Mijn zoontje Sjors (10) heeft vervolgens de lijn van deze beklimming overgetrokken op transparant papier, hij deed dat veel nauwkeuriger dan ik kan. Tommy, een goede vriend van mij met een tattooshop in Tilburg, heeft de tekening passend gemaakt voor mijn onderarm en er vervolgens op gezet. De tattoo heb ik van hem gekregen, hij wist wat het voor me betekende.’

‘De tatoeage herinnert me iedere dag nog aan Martijn, maar vooral wanneer ik weer in de bergen ben en mooie klimlijnen zie, of als ik foto’s tegenkom van de 4000+ toppen die op mijn tattoo staan. Het maakt mij trots, trots dat ik deel mocht uitmaken van zijn leven. Het is een zichtbare herinnering aan mijn beste vriend. Voor altijd, permanent. Ik vind het fijn om over Martijn te praten en hem te herinneren als mensen ernaar vragen en op deze manier blijf ik dat doen. Ook als ik straks oud ben en mijn kleinkinderen nieuwsgierig zullen zijn naar die lijn op mijn arm.

Terug naar de bergen

Van zijn zusje Anne heb ik Martijns ijsbijlen en stijgijzers gekregen, daar hebben we samen veel mee geklommen. Dat ik ze nu mag hebben en gebruiken is voor mij heel belangrijk, daar zit zoveel emotionele lading aan. Ik weet zeker dat Martijn dit ook zo zou hebben gewild, ze zijn niet gemaakt om aan de muur te hangen maar juist om te verslijten. Ondanks het tragische verhaal van Martijn ben ik niet van plan om te stoppen met klimmen. Integendeel, door in de bergen te zijn blijf ik voor mijn gevoel ook dicht bij Martijn.'